επίκληση μόνο κι αφήγηση…

πρωί πρωί στο ανοιχτό κολυμβητήριο· μαύριζε ο ουρανός και τα σύννεφα συνάζονταν από παντού. Αφού τέλειωσα το κολύμπι, ετοιμάστηκα και πήγα να ανέβω στη μηχανή, έπιασε να βρέχει, σιγανά μα σταθερά, εξακολουθητικά· κι η σκοτεινιά ν’ απλώνει. Θυμήθηκα τη ‘Σιγανή βροχή’ του Ναγάϊ Καφού:
“Η βροχή που πέφτει με δύναμη στα παράθυρα, που κυλάει απ’ το γείσο της στέγης, στάζει απ’ τα δέντρα και χύνεται πάνω στα μπαμπού, και που η ηχώ της συγκινεί την ανθρώπινη καρδιά πολύ περισσότερο απ’ το βογκητό του ανέμου μέσα απ’ τα μεγάλα δέντρα, απ’ τον πνιχτό ήχο του νερού μες στα φαράγγια. Η φωνή του ανέμου είναι μια φωνή θυμού και αυτή του νερού ενός θρήνου. Η φωνή της βροχής δεν φθάνει να γίνει οργή, ούτε παράπονο· κάνει επίκληση μόνο κι αφηγείται…” (μετ. Παν. Ευαγγελίδη)
Κι έπειτα πάλι κάποια ξαφνική καλοκαιρινή μπόρα στην Αρασιγιάμα, καθώς κοιτούσα αποσβολωμένος τα χάρτινα φαναράκια με τα φωσάκια των ψυχών, που έσερνε πέρα μακριά το ρέμα του ποταμού…
Αφέθηκα να κυλάω αργά στην άσφαλτο ονειροπολώντας πάνω στις δυο ρόδες, μέχρι που πότισε η βροχή ως τα μέσα μου· πιότερο ακόμα κι από πριν, σαν ήμουν ολάκερος μες στο νερό χωμένος.

{η φωτό από ένα τοσοδούλικο, σχεδόν άφαντο, μικρό ιερό στην Αρασιγιάμα, έξω απ’ το Κυότο}